دل نوشت

چو مجنونم     تولیلی باش
چوکم هستم  توخیلی باش
دراین درگه     منم عاشق
چومعشوقی   تو کامل باش

A

تو ای من

تو ای  من سوداگر   

تو  ای من بیدادگر

تو ای  بیدل  

  تو ای غرق در گل 

  تو ای مغرور 

تو ای مامور 

کمی هم به من روی بگردان

 بدان روحیم من زیزدان

 زافلاک شدم در توخاکی

  نظیرم نباشد به پاکی 

 چو رویت به من باشد آنگاه

 نباشی اسیر در غم و آه 

 نظر باز ان ذات باقی

  نگردد اسیر کار فانی 

 به فرمان عشق میهمانت شدم

  به حکمت از او در جانت شدم

  به لطف نعمت میزبانی 

 بکوش در مجلس میهمانی 

 به میهمان تو نور ایمان رسد

 که یزدان به تو آن سان رسد

 که خندان زتو بیرون روم 

 به یزدان زتو شکر گوی روم 

دی 78

A

همکلاسی همکلاسی

بگو تو کدوم لباسی

توکدوم دشتهای سرسبز

داری اسبت رو می تازی

دیگه لاله دوست نداری

دل واله دوست نداری

چی شد اون نگاه سبزت

کجارفت صدای گرمت

چی شد اون روح بلندت

کجا پاشید اعتمادت

هنوزاینجا دلها سرخند

هنوزم توی بهارون

می باریم کناربارون

واسه دیروزی که رفته

واسه فردای خیالی

واسه امروز دلامون

که پراست از بیقراری

بیا برگرد تا همیشه

بشکفیم بالای ریشه

بایه جام پراز محبت

با دو چشم پراز صداقت

بایه کوله یادگاری

بکنیم به عشق عادت

A

تنهائی ما

به شهری آشنا بیگانه ام من

به روز و شب در میخوانه ام من

نه مستی میکنم نه شادمانی

نه قصدی می کنم نه پرصدائی

به صبح و شب پی آن یارزیبا

به جامی اشک بخوانم من خدارا

که باکی نیست اگرمجروح شهرم

ملالی نیست اگرباهرکه قهرم

رخ تو بینم اندرهرمکانی

گل و کوه و درخت و آنچه دانی

ولیکن آرزوست هرمردبامی

که هردم بشنود نیکو نوائی

پدرجانم کجائی باخدائی

A

بود

دیوار خونمون نبود

درب نگهبون که نبود

گل تو باغچمون نبود

سبزی سبزمون نبود

ماهی حوضمون نبود

یارتوبازیمون نبود

شوق سحرگاه که نبود

عکس رخ ماه که نبود

نغمه ی سازمون نبود

رقص نگاهمون نبود

مرغک عشقمون نبود

نقش تو قصمون نبود

رفیق راهمون نبود

خاک دیارمون نبود

محرم رازمون نبود

مرهم زخممون نبود

سنگ صبوری که نبود

حریم عشقی که نبود

خوب و بدش هرچی نبود

راست یا دروغ هر کی نبود

هرچی نبود از ما که بود

هرکی نبود از ما که بود

A

لحظه ها

لحظه ها ثانیه ها دقیقه ها

همه پر می شوند با عمرما

عمری که هرنفسش غنیمته

واسه روحی که پی عزیمته

جون شیرین واسه ما یه نعمته

تواین عالم واسه آدم عزته

فخرما به نابی روح است وبس

گرنه این دل مایه خجالته

دل ما بال و پرش جونمونه

پر بدیمش تا بره آشیونه

بره اونجا که همش صداقته

عطریارو خونه ی محبته

A