معروف، به قلم ساده

محصل که بودم درکلاس تعلیمات دینی آموختم که ازدواج یکی از بهترین سنتهای پیغمبر(ص) است که به تنهائی می تواند نیمی از دین انسان را کامل کند.آن وقتها هرسال درتعداد زیادی جشن ازدواج دوست و فامیل شرکت می کردیم اگر درست درخاطرم باشد یک شب که تلویزیون تماشا می کردم حاج آقای قرائتی برنامه داشتند و ایشان خطاب به جوانها می گفتند اگر به فکرخانواده شهدا نیستید دلتان برای مردم زحمتکشی که خواب هستند بسوزد.یعنی چی که دنبال ماشین عروس بوق بوق می کنید؟  به نظرم حرف ایشان کاملا درست و منطقی بود ولی مردمی که تشنه ی نشاط بودند و جشن ازدواج را تنها یک شب می دانستند گاهی برای ماشین غریبه ها نیز بوق می زدند! آن روزگار بیشتراوقات هر گاه جشنی به پایان می رسید تازه سفره ی سخن چینی های بیهوده باز می شد که چرا شیرینی اینقدر بود و میوه آنقدر! چرا غذا تنوع نداشت! مهریه عروس خانم چقدربود!چرا تالار نگرفته بودند... خلاصه با همین زبانهای کوچک آنقدر گفتیم و گفتندومقایسه کردیم که سطح توقعات را در تجمل گرائی به جائی رساندیم که حالا اگرقرارباشد کسی جشن بگیرد فقط باید به هتلها یا باغهای آنچنانی فکرکند! که درنتیجه به جای سالی چندبارحضوردرجشنهای مقدس ازدواج می باید هرچندسال یکبار منتظر کارت دعوت بود! این درحالی است که اگر آمربه معروف و ناهی از منکربودیم و درزندگی خود و دیگران با مثبت اندیشی نیمه ی پرلیوان را می دیدیم واگر همگی به کتاب خداوند و آیاتی مانند آیه سی و دوم سوره ی نور باور داشتیم با کمی یکدلی و مدیریت اجتماعی چه بسا که  اکنون کشوری یکصد میلیونی و شادتر بودیم.

حرف آخر آنکه در دنیای امروز شاید امرونهی حسینی و ایثار برای همگان میسر نباشد لیکن اگردرک کنیم که در جوامع همواره  نیمی از کرامت و آسایش هر فرد به دست جمع و جامعه است آنگاه قطعا هریک به طریقی صادقانه از امرونهی عادلانه حمایت خواهیم کرد. 

         A