افسانه ی من

بی تو تنم در تب بود

روزم آبستن شب بود

شوقم آلوده درغم بود

نانم خشکیده و کم بود

سرما دشمن جان است

لیکن مرهم من بود

ندادادی نترس هستم

گمانم باورم کم بود

تو آزاد را شفا دادی

همین افسانه ی من بود

A