ترازآدمیت

تن آدمی شریف است به جان آدمیت

دم وپوست واستخوان نیست نشان آدمیت

همی آدمی سپارد به ربات جمله کارها 

ز ازل نبوده هرگز، گل درقدر آدمیت 

برودرکاردل کوش که معانی رابیابی 

تانشود هوش سنگی،فرعون علیه آدمیت 

بروکعبه راطواف کن باگوشت وپوست عریان

که پیر ما گفت جسم نیست مکان آدمیت 

صلوات برمحمد ذکر آزاداست شب و روز

لیک ذکرجمعی است، مبارک در تراز آدمیت 

A

وجهی درست

دارد هرنمادی اسرار وحرف و رازها 

سالهانیک بکوشی تانام شوی دربرندها 

هست هر سبزمطلوب محصول آبی وزرد 

نیست هیچ شرمطلق دربین پادشاه ها

هردین ومسلکی را وجهی درست باشد 

تاکی نگاهت باشد در اوج آسمانها 

شیخ وکشیش ومفتی دارند مناسباتی 

در عدل نان بکوشند با انواع سنگها 

آزاد درطریقش هست اهل میانه 

هرچندنیم نگاهش باشدبه بهترینها

A

عروس

عروس خوب قصه وقتی که از تو دورم 

درجنگ با خاطراتم تنها ، ولی مجبورم 

برای ما خطر کن،ازتردیدها گذر کن 

گردسوز صدخیالم اما هنوز پرنورم 

درعمق نیمه شبها با ساز جیرجیرکها 

می سوزد عمرفانی اما هنوز مغرورم 

آه دل شکسته گرچه پرگداز است 

حتی کمی خمیده درشوق تو مسرورم 

آزاد بانیمه هوشی دربندتوست گرفتار 

عشقم بیا به خلوت عمریست درانتظارم 

A

حافظ

چون لحظه‌ای مبهوت،درعبور دیگرانم 

دوستان،دشمنان،یاران،عزیزانم 

درناکجا کناری ازسالهای تاریخ 

دربارگاه شاهان باصدنشان بی نشانم 

دراندوه و شادی درفکر وبی خیالی 

باوجدوطبعی موزون درگوشه ای نهانم 

یاحق، لا اله الا هو من یا علی ها گویم 

آوازه ای خوش از دور گمنام در زمانم 

آزاد درعمق زندان در حصر خاطراتم 

می رقصم و می خوانم،  من حافظ ایمانم

A

انقلاب سبز

مرگ،تیغ کشید تاببرد یادم را

سوختم درتبی تانگیردجانم را

انقلابی سبز بودم از آبی و زرد

زان گذشتم تابگیرم حرزی را

A

قله ی صبر

گردعایم همه سود است بردگران 

سفره ام خالی است از قوت گران

عمرمن سوخت درپای دلبرکان 

رونقی بودجوانی نخریدند گران 

هوس و عشق ونیاز قسمت تقدیرشد 

بازی چرخ وفلک بهرما بود گران 

جورزیباپرستی نکشد هر پاکباز 

سوختم بس زر وسیم بود گران

آزاد که درقله ی صبر صابرشد 

باحیابود گرنه خیرگی نبودهیچ گران

A

جاودان اثر

آگاهی از آیینه ها شفاف تراست 

که نوری الهی زان وجود برتراست 

آیینه درغبار ابهام شکستنی است 

آگاهی اما تا ابد جاودان اثر است

A

مقصدجان

اگرتشنه سوختن فرجام کاراست 

چه فایده گر جهان آب فرات است

شراب ناب چون حرام است برما

چه حاصل اگرمستی رونق زمان است

تادروازه ی عشق رفتن و پاک باختن

عبث اما برای ما حکم جهاد است

درخلوت آنچه مانده ازعمر 

کامرانی نوشداروی پس ازحیات است

آزاد که با دور گردون همی می چرخید

دانست نرسیدن همان مقصدجان است

A

پوست میش

چو آن گرگ کبیر درپوست میش است

خیرگی در نهان خان و درویش است

ز آزاد توبیاموز پندی طلائی 

کمال سیاستها فقط نیکی است

A

غیور

نظرکن ای غیور برباغ گلها

حذرکن تو ولی ازخار دلها 

پری رویان چودر پرده نمانند

حیا کن خیرگی، درصنع آنها

A

ارواح

دست ارواح قدسی زدنیاکوتاه نیست

حمدوسوره برآنها بی راه نیست

چوصلوات برمحمدبرکت است وخیرات

شادکردن ارواح بی اعتبار نیست

A

انوارخدا

کعبه ازآن رو خانه ی خداست

که از جمع وابستگی‌ها جداست

چو دل، خالی کنی  از غیر حق

هر آنچه بیابی زانوار خداست

A

معشوق

عشق من گناه جبر برسرمن نیست

سلامی که باتو گم شود درعهدمن نیست

نمازی که با تو قضا شود سستی من نیست

روزه ای که باکام توفنا شود جرم من نیست

زکاتی که با تو رفع شود خسران من نیست

قرآنی که باتوترک شود حجران من نیست

معروفی که با تو نهی شود قصورمن نیست 

شرابی که باتونوشیده شود زمزم من نیست 

معشوق من این جمله بگفتم تا بدانی

عشقی که می پرستی خدای من نیست

A

اسرار

بگفت رندی بگو اسرار دوست

سِرعشق بازی تو برما نکوست 

گفتمش ماراحجابی است دربیان

راه ورسم عاشقی ازلطف اوست

عاشقان کی می کنندفاش راز عشق

هرچه دیدی این میان ازمهراوست

چون بگویم ازنمازوروزه ورازونیاز 

باشد امابی غیرتی است درحق دوست

گرکه آزاددرسماع است روزوشب 

بی قرارشکری قابل نزد اوست

A

تعالی

چوخوردی و خفتی و پوشیدی لباس

برون آی زمسکن بهر انفاس

تعالی جوی ز ارکان تعادل

درخشنده شو نزد مردم چو الماس 

A

خورشید

بخت آن کند که رای تو بامایکی شود

این ملک سلیمان فردوس برین شود

قطره قطره دریاشد خون شاهدان

تا این مرزوبوم دژی آهنین شود

هرکه درخیال گنجمان چنگیزشود 

باحکم یزدان سخت هزیم شود

راهزنان راه بر راه گم کنند

چوخورشید تاریخ این زمین شود

آزاد چوپیر این میدان باشد

دراقلیم ایران باز جوان شود

A

بحرعظیم

خواب بودم اوبیدارم کرد

غافل بودم او هوشیارم کرد

درتاب من نبود آن بحر عظیم

نوشاند شرابی وباز مستم کرد

A

ساختن

باغمی نازک شوق ساختن داری

می سازی و می نازی که آنی داری

چون ساختی و آمد موسم جشن

درفکرساختنی نو شوری به کوفتن داری

A

آگاهی

مرگ نیست چیزی  مگر آگاهی

زندگی لعبتی است در نا آگاهی 

درخموشی بانگ فریادبس بلنداست

چون بکوشی درخموشی راه آگاهی

A

نورنهان

شدم راهی میخانه ولی راهم ندادند

به غیرازناروای ساقیان جامی ندادند

بگفتم جان من برخویش صبورباش

که هیچ مسکین وگدا گوهر ندادند

غم خود برده ای در جمع خوبان 

که سر‌‌‌‌ِدل به هیچ جاهل ندادند

اگردرخلوتی با خود نشینی

زدوست آید همانی که ندادند

دل بشکسته را نوری نهان است 

که جزخلوت نشینان راندادند 

A

حلال

حلال کردم قدیمت ای نیم مسلمان

که ایثار قارون بلنداست نزدچوپان

گر دزد رفته پادشاه است پیش مردم

همی شر پاسخش،خیراست درجمع قرآن

A