توبه

گل در بر و می در کف ومعشوق به کام است

مؤمن چوکند غیبت ما والله گناه است

در دام محبت چو شوی اسیر مه رو

هرصحبتی از خوف و رجا شرک و خطا است

می از دولت انگور شود باب صداقت

راستی برمعشوق از لطف مدام است

بی اعتنایی به محبت خدا دراصول توبه

در طریق مستان کفرنباشد کبر و ریا است

آزاد چو قرین است در طریق اولیا

عالم به اسرار توبه نزد خدا است

A

حسین

هرکسی غمی دارد حسین است

هرکسی زخمی دارد حسین است

درجهان الوان زر و زور

هرکه بود مظلوم حسین است

A

صلح

گفت جنگ اول،  به از صلح آخر

سالها جنگیدیم وندیدیم صلح آخر

آنکه جنگ را چاره ی صلح دانست

دانست،صلح اول به از صلح آخر

A

ققنوس

گر نگردد به کامم چرخ این روزگار 

به لطف شکر نامت بگردانم روزگار

گر جوانی ز آغازش زمستانی بود

به پیری جوانی می کنم چون بهار

دخت مشرق که مست است وخمار

با نگاهی برِ من بگردد بی بند وبار 

آنکه از جام تو نوشید باده ی تلخ

هوشیار نگردد ز غمهای روزگار

آزاد، که گردید چنین، لازمان و لامکان 

ققنوس وار بازگردد زخاکسترصلیب یار

A

اشاره

تانباشد لطف معشوق کو جوششی

بی مهرچشم واشارات یارکوکوششی

گرکه عاشق زار نازمعشوق می کشد

زان دلیل است دیده دراو خواهشی

A

ترازآدمیت

تن آدمی شریف است به جان آدمیت

دم وپوست واستخوان نیست نشان آدمیت

همی آدمی سپارد بر ربات جمله کارها 

ز ازل نبوده هرگز، گل درقدر آدمیت 

برودرکاردل کوش که معانی رابیابی 

تانشود هوش سنگی،فرعون علیه آدمیت 

بروکعبه راطواف کن باگوشت وپوست عریان

که پیر ما گفت جسم نیست مکان آدمیت 

صلوات برمحمد ذکر آزاداست شب و روز

لیک ذکرجمعی است، مبارک در تراز آدمیت 

A

حافظ

چون لحظه‌ای مبهوت،درعبور دیگرانم 

دوستان،دشمنان،یاران،عزیزانم 

درناکجا کناری ازسالهای تاریخ 

دربارگاه شاهان باصدنشان بی نشانم 

دراندوه و شادی درفکر وبی خیالی 

باوجدوطبعی موزون درگوشه ای نهانم 

یاحق، لا اله الا هو من یا علی ها گویم 

آوازه ای خوش از دور گمنام در زمانم 

آزاد درعمق زندان در حصر خاطراتم 

می رقصم و می خوانم،  من حافظ ایمانم

A

جاودان اثر

آگاهی از آیینه ها شفاف تراست 

که نوری الهی زان وجود برتراست 

آیینه درغبار ابهام شکستنی است 

آگاهی اما تا ابد جاودان اثر است

A

مقصدجان

اگرتشنه سوختن فرجام کاراست 

چه فایده گر جهان آب فرات است

شراب ناب چون حرام است برما

چه حاصل اگرمستی رونق زمان است

تادروازه ی عشق رفتن و پاک باختن

عبث اما برای ما حکم جهاد است

درخلوت آنچه مانده ازعمر 

کامرانی نوشداروی پس ازحیات است

آزاد که با دور گردون همی می چرخید

دانست نرسیدن همان مقصدجان است

A

تعالی

چوخوردی و خفتی و پوشیدی لباس

برون آی زمسکن بهر انفاس

تعالی جوی ز ارکان تعادل

درخشنده شو نزد مردم چو الماس 

A

خورشید

بخت آن کند که رای تو بامایکی شود

این ملک سلیمان فردوس برین شود

قطره قطره دریاشد خون شاهدان

تا این مرزوبوم دژی آهنین شود

هرکه درخیال گنجمان چنگیزشود 

باحکم یزدان سخت هزیم شود

راهزنان راه بر راه گم کنند

چوخورشید تاریخ این زمین شود

آزاد چوپیر این میدان باشد

دراقلیم ایران باز جوان شود

A

بحرعظیم

خواب بودم اوبیدارم کرد

غافل بودم او هوشیارم کرد

درتاب من نبود آن بحر عظیم

نوشاند شرابی وباز مستم کرد

A

حق توئی

ببخش که با توحاشیه هارفتم ولی حق تویی

ببخش که باختم به تو چراکه حق تویی

ببخش ظاهر وباطن درهم رفتم ولی حق تویی

ببخش که ازسخاوت به قناعت رفتم ولی حق تویی 

ببخش که ازروی عقل رفتم ولی حق تویی

ببخش که دردل طمع کردم ولی حق تویی

ببخش که دل استادکردم که اما حق تویی

ببخش که ستایش لطف کردم درحالیکه حق تویی

ببخش که غیرت رافداکردم واما غیورتویی

ببخش که توبه رانردبان کردم لیک صاحب عفوتویی

A