روزی دو مرد نزد حکیمی رفتند وازآنکه نمی توانند عاشق شوند گلایه کردند حکیم ازآنها پرسید آیا می دانید که درامر مقدس ازدواج مردها از چشم و زنان از گوش عاشق می شوند؟ مردها گفتند آری. حکیم ازمرد اول پرسید نجوای عاشقانه ی تو در گوش زنان چیست؟ مردگفت: وقتی برای خواستگاری به زنی می رسم درگوشش می گویم ای که خورشید به شوق تو طلوع می کند ای که خدا تو را برای فخرفروشی به ملائک آفرید. من حاضرم به خاطرتو تمام زمین وآسمانها را فتح کنم.سپس حکیم از مرد دوم همان سوال را پرسید وآن مردگفت: نجوای عاشقانه ی من درگوش زنان چنین است که امارتی هزارمتری درشمال تهران دارم که بنامت می کنم. وبرخلاف این دوست عزیز که هیچکس عاشقش نمی شود همه ی زنان شیفته ی من می شوند و اینگونه من در کار انتخاب مانده ام! حکیم روکرد به مرداول و گفت:علت ناکامی شما آن است که نجوای عاشقانه ات درنهایت رویاست و چنان نهایتی هیچ اثری برایت ندارد.وبه مرد دیگرنیزگفت: علت ناکامی نجوای عاشقانه شما هم آن است که درنهایت واقعیت است که نتیجه اش در عاشقی صفراست لذا چاره ی کارشما حفظ تعادل است وبه مرداول گفت: درگوش زنان چنین نجواکن که مردی نیرومندهستی که آماده ای عاشقانه کلبه ای از محبت را بناکنی. و به مرد دوم گفت: تونیز به زنان بگو امارتی مناسب و کوچک داری که حاضری با آنها درآن زندگی کنی.وبه این ترتیب مردان با توصیه حکیم عاقبت بخیرشدند.
A
