اگرخدا،خدای من بود کسی غمین نمیشد
اگرکیش،کیش من بود کسی لعین نمیشد
اگر عشق، عشق من بود معشوق چنان نمیشد
اگرجام، جام من بود عاقلی مست نمیشد
اگرعدل،عدل من بود خواجه کبیر نمیشد
اگرپیمانه دست من بود صغیر فقیر نمیشد
اگر صلح، صلح من بود کسی اسیر نمیشد
اگرصبر، صبرمن بود کسی شهید نمیشد
اگر آزاد بند من بود مثال من نمیشد
در بزم عشق بازی مجنون چو من نمیشد
A
مخرج مشترک علم و دین ایمان است
که در بیان بزرگان نزدماعرفان است
درجهان آفرینش سکوت نیزانرژی است
مثبت و منفی آن دربطن اصوات است
اگرصامت باشی همه چیز احساس است
درفراز و فرودش آثار کیهان است
راز هوشیاری در رضا وتسلیم است
رمز تمرکز درکلام و نشرموزون است
آزاد ار طالب سکوت هستی مست باش
که خواهان معنا دائم درخروش است
A
ای چهل ساله مرد،گاهی عصا گیر بدست
که چون تسبیح، آرامش جان مومن است
یکی ثواب است و دیگری مونسِ تواضع
در روزگاری که دست می گذارند روی دست
A
دغدغه ام آبی آسمان و زمین سبزاست
لیک عشق من شیرنقشه ی ایران است
آنکه پندار و گفتار وکردارش نیک است
داند که شعارم اخلاق وتعالی انسان است
نظم ستون دانش جز و کل افلاک است
ادب ستون فرهنگ وکمال انسان است
سرمایه ستون آموزش و چرخ اقتصاد است
عقلانیت ستون صلح و منطق انسان است
بشنو زآزاد که آرزویش عرفان است
آرامش ستون رشد ابرانسان است
A
حبیب آمد دمی برمانظرکرد
دل چون سنگ مارا اوگوهرکرد
ره تاریک ماشدروشن ازنور
به یک جمله رجیم ازمابدرکرد
زهفت پیغمبر اولی خبر داد
دل ریش مرا یک دم دواکرد
اگرآزاد درکفر رازده بود
چرالطفش مراازدوست خبرکرد
کتاب قصه را بستم به ایمان
که مهرش آنچنان برمن اثر کرد
A
به یاد دارم که آهنگ تو کردم
به راهت نامده خویش گم کردم
دلم بشکست وحیران ازغم تو
به الهامی طواف بر دل ریش کردم
A
تبسم درصورتم گم نیست خدایا
دلم ازتوجدانیست ای خدایا
چنان توشه کم است دربین مردم
که دلهامی شکنند بی تو خدایا
نمازشیخ شده درآه و اندوه
زتقدیر تو شاکی است اوخدایا
اگرآزاد نبود غمخوار مردم
نمی کرد این طلب ازتوخدایا
در رحمت گشا بر خوان مردم
فلاحی ده به این جانها خدایا
A
ساعت دل مرده هنوزدر خواب است
بیدارش کنید که هنگام نماز است
درعالم خواب، خواب روانیست
بی من و اونیز فلک دوار است
A
شایدکم ازآنم که توراپندت دهم
توبه ازمستی و شرابت من دهم
لیک بشنو یک سخن از تجربه
دل مشکن، من چنین فیضت دهم
A
مرداست و دریااست ویک خدا
ناخدا گرتو نباشی کو خدا
دلت دریاکن و مواج باش
تابگیرد دست تو آن یک خدا
A
براسب برنده شرط بندی می کنند
چو اسب برد شوق مضاعف می کنند
کسی را با اسب آزاد کاری نیست
اسب برنده است که آذین می کنند
A
گرهست دنیا باغ فنا
دستانمان هست بردعا
گرهست شیخ مست وپریش
فرش است مارا سجاده ها
توبه زتوبه می کنیم
بازاست چنان سفره ی ما
ساقی بده می پشت می
رونق بگیرد حال ما
آزاد عصا بر دل بزن
تاثبت شود افسون ما
A
خواندن ذهن مردم نیست کارمرد خدا
که این ممنوعه ایست بزرگ نزد اولیا
به جز وحی و وسوسه نیست درفکرآدم
برابر شیطان پناه انسان هست تنها خدا
A
توسخت بیماری و من بیمارتو
تودرکاردل و من درکارتو
توبس آشفته و فتانه
من افتاده در آشوب تو
چراغ خانه ات دوراست وافسونگر
من فانوس بدست در راه تو
تو جلوه میکنی با شرح وشعر
من مشق می کنم با نام تو
اگر قسمت شود آن کام تو
دل آزاد، کنم من رام تو
A
اگر هوش مصنوعی چون شیخ ماشعرگوید
یعنی فیزیک ، نخوانده فاتحه خلق گوید
چارهای جز رشد معنوی نیست
بساانسان که باخداسخن گوید
A
رسدآدمی به جایی که به جزخدا نبیند
ازچه رو پی آنی که کسی جزتورانبیند
سلطان اگرتوگشتی همچون آن سلیمان
زان مورچه بیاموز که غیرعشق نبیند
کرمی که از موری روزی خود می جوید
مور دیده است و اما جز لطف یار نبیند
چرخ فلک بگردد با مهر وعشق ورزی
لیک تسبیح گوی خالق جزلطف او نبیند
آزاد دریغ زکبرکن که سلطنت شوم است
آزاده باش که انسان جز خلق یار نبیند
A
خدا دادی هزارنعمت توبرمن
مرا عقلی وسیع ده بشمارم من
مرا حلم و رخ یوسف بدادی
ندانستم کجا گم کردمش من
مرا جان جوانی تو بدادی
ندانستم کجا طی کردمش من
مرا اسرارغیب آشکار بدادی
ندانستم نبود در طاقت من
خدا آزادبیامرز تو دراین عمر
همی شرمنده باشم نزدتو من
A
تقصیری جزبی گناهی من ندارم
اندوخته ای ازبهر توبه من ندارم
ستمها دیدم و ظلمی نکردم
ولیکن روضه ای ازبر ندارم
خداگفتی دعاکن مستجاب است
دعا کردم ولی یاری ندارم
تمام عمر بودم درعبادت
هنوز سجاده ای درخورندارم
هزارآزاد فدای خاک راهت
به جزتوکه پناهگاهی ندارم
A
ازخداصبری خواه که سیرابت کند
از او بزمی خواه که شادابت کند
بین هزاران رنج و درد این عالم
زیار غمی خواه که دانایت کند
ازلابه لای رحمت و گنج هایش
زدوست گوهری خواه که برکتت کند
از احسان همنشینی با مهرویان
زعشق نعمتی خواه که افزونت کند
آزاد زالطاف بی کران آن نور زیبا
ستایشی خواه که دریا دلت کند
A
